اطلاعات بیشتر ― فارسی

Urticarial vasculitis یک بیماری نادر است که با دوره های طولانی مدت یا مکرر کهیر مشخص می شود. در حالی که علائم پوستی آن می‌تواند شبیه کهیرهای مزمن باشد، اما منحصربه‌فرد هستند زیرا کهیرها حداقل 24 ساعت به اطراف می‌چسبند و پس از محو شدن می‌توانند باعث ایجاد لکه‌های تیره شوند. اگرچه اغلب علت ناشناخته است، اما گاهی اوقات می تواند توسط برخی داروها، عفونت ها، بیماری های خود ایمنی، اختلالات خونی یا سرطان ها ایجاد شود. برخی مطالعات حتی آن را با کووید-19 و آنفولانزای H1N1 مرتبط کرده اند. همچنین می تواند سایر قسمت های بدن مانند ماهیچه ها، کلیه ها، ریه ها، معده و چشم ها را تحت تاثیر قرار دهد. در حالی که نوع خاصی از معاینه بافت می تواند تشخیص را تایید کند، همیشه ضروری نیست. درمان معمولا با آنتی بیوتیک، داپسون، کلشی سین یا هیدروکسی کلروکین برای موارد خفیف تر شروع می شود. برای موارد شدیدتر، داروهایی که سیستم ایمنی را سرکوب می کنند مانند متوترکسات یا کورتیکواستروئیدها ممکن است مورد نیاز باشد. اخیراً، درمان‌های بیولوژیک (rituximab, omalizumab, interleukin-1 inhibitors) برای موارد سخت نویدبخش بوده است.
Urticarial vasculitis is a rare clinicopathologic entity that is characterized by chronic or recurrent episodes of urticarial lesions. Skin findings of this disease can be difficult to distinguish visually from those of chronic idiopathic urticaria but are unique in that individual lesions persist for ≥24 hours and can leave behind dusky hyperpigmentation. This disease is most often idiopathic but has been linked to certain drugs, infections, autoimmune connective disease, myelodysplastic disorders, and malignancies. More recently, some authors have reported associations between urticarial vasculitis and COVID-19, as well as influenza A/H1N1 infection. Urticarial vasculitis can extend systemically as well, most often affecting the musculoskeletal, renal, pulmonary, gastrointestinal, and ocular systems. Features of leukocytoclastic vasculitis seen on histopathologic examination are diagnostic of this disease, but not always seen. In practice, antibiotics, dapsone, colchicine, and hydroxychloroquine are popular first-line therapies, especially for mild cutaneous disease. In more severe cases, immunosuppressives, including methotrexate, mycophenolate mofetil, azathioprine, and cyclosporine, as well as corticosteroids, may be necessary for control. More recently, select biologic therapies, including rituximab, omalizumab, and interleukin-1 inhibitors have shown promise for the treatment of recalcitrant or refractory cases.

مردی 35 ساله با سابقه 15 روزه بثورات قرمز روشن و دردناک روی هر دو ران و پاها همراه با درد مفاصل وارد شد. او یک هفته قبل از ظاهر شدن بثورات، عفونت ادراری داشت. پوست او چندین پلاک قرمز حساس، حلقه ای شکل، تا حدی قابل سفید شدن را در دو طرف ران ها و پاهایش نشان می داد. به مدت یک هفته به او پردنیزولون خوراکی (40 میلی گرم در روز) همراه با یک آنتی هیستامین غیر خواب آور (فکسوفنادین) داده شد. در عرض یک هفته، تمام بثورات کاملاً ناپدید شدند. در طول 6 ماه بعد از معاینات منظم، بثورات دیگری مشاهده نشد.
A 35-year-old man came in with a 15-day history of bright red, painful rashes on both thighs and legs, along with joint pain. He had a urinary tract infection for a week before the rash appeared. His skin showed several tender, ring-shaped, partially blanchable, red plaques on both sides of his thighs and legs. He was given oral prednisolone (40mg/day) for a week along with a non-drowsy antihistamine (fexofenadine). Within a week, all the rashes disappeared completely. There were no more rashes during the next 6 months of regular check-ups.